Mijn visie op zorg en wij hebben paard gereden

Daar ben ik weer lieve mensen, mijn eerste 2x4 verzorgende diensten zitten erop. Ik keek hier echt tegenop en na de eerste dienst dacht ik ook echt van man man man dit wordt een drama. Maar zoals altijd is alles goed gekomen en heb ik mijn draai gevonden. Mijn visie op de zorg is voor mij wel lichtelijk veranderd en mijn einddoel met mijn opleiding is nogmaals bevestigd.
Als je zorg draagt voor mensen met wie je een taalbarierre hebt gaat het echt om gevoel, houding en gezichtsuitdrukkingen. Ik weet/voel dat zoveel bewoners hier mijn liefde voelen en sommige hebben ook echt een beetje mijn hart gestolen. Verzorgende diensten in Spanje gaan er zo compleet anders aan toe dan in Nederland, hygiëne is erg ver te zoeken en daar heb ik moeite mee. En het is voor mij ook moeilijk om de snelheid over te nemen, want de kleding wordt hier niet met geduld aan en uit gedaan. Ik zie dat de bewoners soms bang zijn en dat is niet meer dan logisch, maar de visie hier is dat een mensen lichaam wel tegen een stootje kan en dat is ook zo, maar dat betekend voor mij niet dat ik deze mensen zo snel mogelijk aan en uit moet kleden want het blijven oude mensen waarvan de huid erg dun is.
In de ochtend word iedereen zo snel mogelijk uit bed gehaald, in hun rolstoel gezet, de gang op gereden en dan door naar de volgende. Aan het eind staat de gang vol met onderuit gezakte ouderen in hun rolstoel, die worden daarna per 2 of soms 3 de lift in gereden en naar de etage gebracht waar ze zullen ontbijten. In de avond gaat het andersom precies hetzelfde, het eten wordt in een hoog tempo naar binnen gewerkt of aangeboden op tafel. Als iemand klaar is wordt diegene de gang op gerold voor de lift en als iedereen uit de eetzaal is gaan we naar boven en wordt iedereen op bed gelegd. Mijn rug heeft het erg zwaar, tilliften en hooglaag bedden staan hier niet in het woordenboek helaas.

Mijn einddoel voor mijn opleiding is nogmaals bevestigd, ik ga de palliatieve zorg in. Ik hoop dat mijn docent Harma dit leest, want die vrouw is mijn aller grootste voorbeeld. Hier is van de week een patiënt overleden in de nacht, en in mijn ochtenddienst (06:45) was hij al weg en de kamer al zo goed als leeg... geen familie te bekennen, geen rouwproces of rust voor de overleden bewoner, in mijn ogen dan. Het proces naar de dood toe is heel belangrijk en mooi in mijn ogen en dat zou ik graag zo goed mogelijk willen doen, maar dat heb ik compleet gemist voor deze patiënt. De zorg na de dood is nog steeds zorg en net zo belangrijk als de patiënt nog wel ademt. Het klinkt niet fijn, maar ik hoop dat ik nog iemand een rustig en liefdevol einde kan bieden. Er zijn wel een paar patiënten die hier niet lang meer zullen liggen, dus daar zal ik af en toe even binnen lopen om te praten (gewoon Nederlands, maakt vast niet uit) of alleen even hun hand vast te houden.

Nou genoeg over mijn stage en over de dood. Afgelopen dinsdag hebben wij de aller leukste activiteit tot nu toe gedaan. Wij zijn gaan paardrijden in Torrevieja, de nacht daarvoor en doe ochtend was ik zo excited. Ik bleef zeggen hoeveel zin ik er had. Het plan was om eerst naar de kapper te gaan, die was dicht helaas.. dus wij moesten een uur wachten op de bus naar San Miguel en vanuit daar hebben wij uiteindelijk een taxi gebeld.
Toen wij daar aankwamen zag het mini adventure park er super leuk uit, je kan daar quad rijden, boogschieten, paintballen en dus ook paardrijden. De paarden waren erg groot.. maar heel mooi.
Toen die vrouw ons paarden had gehaald en had vastgezet zei ze tegen mij wil je het paard borstelen, daar wordt ze rustig van en dan krijgen jullie een goede band... nou daar dacht mijn paard even anders over. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen, mijn adem zat veel te hoog. Dat paard voelde aan alles hoe bang ik was en dat vond ze geweldig om nog erger te maken. Elke keer hapte ze naar me, of ging ze zich weer omdraaide. Ik vond het helemaal niks, ik ging maar het thuisfront bellen om mezelf een beetje te kalmeren.
Marcela der paard vondt het natuurlijk heerlijk en die gaf geen kick.
Uiteindelijk toen we klaar waren en de paarden alles aan of op hadden, geen idee hoe je dat zegt.. moest ik als eerste op mijn paard klimmen. En dat ging bijzonder goed, ze luisterde naar mijn bewegingen en ik moest toch wachten op Marcela en die begeleidster dus ik ging haar alles nog even aaien en tegen der praten dat ze mooi is enzo, en dat ze lief moet zijn voor mij anders krijgt zij geen snoepje na afloop. Dat werkt vaak bij de bonding met kinderen ook voor een paar uur. We hebben echt een hele mooie route gelopen, beetje veel heuvels en bergjes dat was wel eng, maar we zagen een heel mooi, fel lichtblauw meer waarvan ik de naam ben vergeten. Het was echt een hele leuke ervaring. Wij gaan zeker terug komen als er familie en vrienden hier op bezoek zijn.





Verder is deze week heel rustig gebleven. Vorige weekend hebben wij wat gedronken met Ellemieke en een lounge club, dat was erg gezellig. Tuurlijk zijn we weer belandt in de karaokebar en hebben wij weer nieuwe mensen leren kennen.

Nog twee weken en dan komen mama, Ankie en Ad!! Ik kan niet wachten, heb er echt heel veel zin in.

Dit was het weer voor vandaag.
Fijn weekend ♡