Mooiste ervaringen in Colombia en de eerste games!
Blijf op de hoogte en volg Shanna
22 Juli 2018 | Colombia, Barranquilla
Zondag op maandag heb ik bizar weinig geslapen door de spanning voor het toernooi, maar vooral voor de reis. En de spanning voor de reis was terecht, wat een helse vluchten, veel vertraging en geen comfort om rust te pakken. Maandag was ik om 15:00 uur op Hato airport, er was aardig wat pers aanwezig en er werden veel foto's gemaakt, ik zal absoluut niet overal heel charmant op staan.. Door al deze fotoshoots en interviews duurde het wachten niet zo heel lang. Het was gezellig en ik was echt excited om met zo een grote groep op reis te gaan. Mientje en ik zaten weer naast elkaar dus af en toe sliepen we, maar het was een korte vlucht met veel turbulentie. Ik was het meest bang voor deze vlucht omdat er echt veel bagage mee moest, maar wij zijn goed aangekomen in Bogata. In Bogata was het een beetje stressen, de fietsers moesten snel door naar hun volgende vlucht naar Medelin, wel jammer want dat betekend dat ik Lainbert 25 juli pas weer zie want dan komen zij naar Barranquilla. Toen wij weer door de douane heen waren met ons handbagage zagen wij al snel dat wij vertraging hadden tot 23:00 uur, ik ben op de grond gaan liggen en ik ben in slaap gevallen. Shany maakte mij wakker met de mededeling dat wij nu vertraging hebben tot 00:00 uur... wij kregen we een voedselbon om eten te halen, er was alleen niet heel veel open maar wij hebben wat kunnen krijgen bij dunkin donuts. Nadat ik had gegeten ben ik weer gaan liggen, maar wij konden al snel het vliegtuig in. Ik denk dat ik meer heb geslapen op het vliegveld dan ik dacht want de tijd ging echt snel. Toen wij in het vliegtuig zaten zat ik weer naast Mientje, mijn ogen deden zoveeeel pijn en het vliegtuig stond voor mijn gevoel een uur stil. Ik werd helemaal gek, ik zat echt niet lekker. We vielen wel af en toe in slaap maar dat werd bruut verstoord door de turbulentie. Het was echt een vreselijke vlucht en ik was blij dat het voorbij was, ik wilde niet eens naar de tijd kijken toen wij waren geland. Ik wilde mijn koffer en naar bed toe. Maar toen iedereen zijn koffer had kwamen ze erachter dat de medicijn koffer ontbrak, zelfs het personeel van het vliegveld werd een beetje onrustig en zij wilde ook naar huis toe. Uiteindelijk moesten wij alle koffers in een grote hal zetten en toen vertrokken alle andere landen met bussen naar de campus. Wij moesten ook nog eens een uur wachten tot die bussen terug kwamen om ons op te halen... naaaa ik werd echt geirriteerd. Ik kreeg 1 moment een beetje energie maar daarna stortte ik echt in. Het was tussen half 5 en 5 toen wij met de bussen eindelijk naar de campus werden gebracht. Dat betekend dat ik met de slechte nacht van zondag op maandag al meer dan 24 uur wakker was en ik word echt geen leuk mens als ik slaaptekort heb. Half 6 begon het ontbijt, maar ik bleef als enige wachten op de koffers want ik kon alleen maar denken aan een bed. Ook het wachten op die koffers heb ik gelaten voor wat het was, er lag een schone handdoek op mijn bed en ik had schoon ondergoed in mijn handbagage dus ik ben gaan douchen en als een blok in slaap gevallen. Ik hoorde dat de koffers pas om 09:00 uur werden gebracht. Rond half 11 werd ik wakker en ik heb de hele dag door naps van een uur gedaan, tussendoor gegeten en weer geslapen. Zo zullen mijn dagen naast de games eruit zien, rusten, slapen en eten. Tijdens de lunch besefde ik mij hoe groot het hier is, echt niet normaal meer.
Er is letterlijk een dorp gebouwd met appartementen, in elke gebouw verblijft een ander land. Sommige landen hebben meerdere gebouwen zoals Cuba en Mexico omdat zij met een heel leger aan athleten zijn gekomen.
De eetzaal is bizar groot, het eten is echt heel vers en ik heb zoveel respect voor hoe dit is geregeld. Je kan gewoon 6 flesjes water pakken als je wilt, fruit ligt er voor het oprapen. Mij horen ze echt niet klagen over hoe er hier voor ons gezorgd wordt. Rond 7 uur ging ik avondeten met Mientje, er stond keiharde muziek op dus we konden niet stil zitten tijdens het eten. Op een gegeven moment heeft het team van Jamaica eigen muziek opgezet bij de dj en zij begonnen met dansen, na een paar seconde stond iedereen daar omheen en ontstond er een dansbattle'ish. Het was echt gekkenhuis, maar super leuk om te zien. Wij zijn daar tot half 10 gebleven want er waren ook live bandjes met traditionele dansen dus daar hebben wij naar gekeken, de dansers trokken alleen constant mensen uit het publiek dus ik ben maar even een tafel naar achter gegaan. Om 10 uur ongeveer ben ik weer maar bed gegaan en heb ik tot 02:45 geslapen, toen stond de andere helft van het team voor de deur. Ik ben heel even bij hun gebleven en daarna weer in slaap gevallen. Wij zijn nu compleet en het is woensdag, om 16:00 uur is ons eerste training en ik kan niet zeggen dat ik moe ben want ik heb echt veel geslapen. Ik ben heel excited om te gaan trainen, en ik kan niet wachten om de wedstrijden te spelen.
Om 14:45 uur moesten wij klaar zijn om met de bus naar het veld te gaan, like always duurde dit weer wat langer dan verwacht. Er was iets mis gegaan in de communicatie en er was dus helemaal geen bus voor ons. Uiteindelijk na een tijdje wachten werden wij met een bus naar het veld gebracht waar de Dominicaanse Republiek ook aan het trainen was. We namen allebei de helft van het veld en hebben een goede training gehad. Het team heeft gefocust op het slaan en de pitchers hebben gegooid. Mijn lichaam voelt goed en mijn controle was on point, we hebben niet heel veel ballen gegooid en wij hebben de training afgesloten met conditie en kracht. Ik was voldaan en de hitte viel mij 100% mee. Toen wij terug kwamen hebben wij niet veel bijzonders gedaan, gerust, gegeten en geslapen. Donderdag 19 juli moesten wij de vlag hijzen van Curaçao, dat was nog een heel gedoe. De minister van Curaçao was aanwezig en er werden wat toespraken gedaan en toen het volkslied werd afgespeeld en de vlag werd gehezen zagen wij dat het helemaal niet ons vlag was... echt niet oke. Het was ons vlag, maar hij was zwart. Dit is de eerste keer dat de vlag van Curaçao word opgehangen op zo een groot toernooi, dus de minister was er absoluut niet blij mee. Gelukkig hadden wij zelf een vlag bij ons dus alles moest opnieuw, de toespraken, het volkslied en het hijzen van de vlag. Het was een zooitje, maar de vlag hangt en wij zijn blij. Na het hijzen van de vlag ben ik met Richelle naar het souvenirs winkeltje gegaan, daar heb ik een pet, een trui en 2 pins gekocht. Daarna heb ik weer twee uurtjes geslapen want om 16:00 uur zouden wij met de bus naar het athletiekveld gaan voor de officiele opening met Shakira! Ik kijk hiernaar uit en tegenop omdat het echt lang gaat duren, en ik kan heel slecht tegen lang wachten en staan in de zon, dus dat word nog een uitdaging. Achteraf was het al het wachten waard, deze ervaring was het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. En wat een organisatie moet hier achter gezeten hebben, echt heel veel respect.
Om 17 uur gingen wij eindelijk met alle athleten van Curaçao naar het athletiekveld. Daar moesten wij op de tribune gaan zitten en eigenlijk wachten tot 20:00uur. Voordat wij daar aankwamen zag ik al een intens lange rij voor het voetbalveld van Barranquilla, daar zal de officiele openingsceremonie plaats vinden. De mensen stonden vanaf 11 uur 's ochtends al in de rij om binnen te komen. Toen wij op de tribune zaten van de athletiekbaan werden er optredens gegeven en op een gegeven moment werd er verteld dat er eten was bij een truck naast het veld.
Nou ik wil niemand beledigen maar het leek wel een armdorp in Afrika waar mensen terecht na een week heel hongerig om een truck staan voor wat voedsel. Ik weigerde om daar tussen te gaan staan. Ik baal dat ik er geen foto van heb gemaakt.
Ik had trek, maar ik hield het nog wel even vol. Wij hebben een fotoshoot gedaan met en tegen de tijd dat het rustig werd bij de truck was het eten op. Dit was het enige wat echt slecht geregeld was, ik had ze genoeg andere opties kunnen geven zodat er minder chaos was en voor iedereen iets te eten, maar goed ze hadden mij niet gevraagd voor de organisatie dus ik bemoei mij er niet mee. Tegen de tijd dat wij terug kwamen werden de eerste landen omgeroepen om naar het voetbalstadion te lopen, het ging op alfabetische volgorde dus wij waren na Cuba.. beetje jammer aangezien zij met meer dan 100 man zijn. Wij stonden klaar om naar binnen te lopen en toen wij het voetbalveld opliepen kreeg ik echt stijve tepels, ik kan het niet anders omschrijven. Alleen kippenvel is niet genoeg. Overal waar ik keek zag ik juichende mensen, een heel voetbalstadion vol met Colombianen die onwijs trots zijn dat er zo een groot toernooi in hun stad plaats vindt. Ik had dit nog nooit meegemaakt en zeker nooit verwacht, wat een overweldigend gevoel. Iedereen zei ook tegen elkaar, wat is dit gaaf, dit is amazing, ik kon alleen maar lachen en dit proberen te beseffen dat ik 1 van de sporters ben die hier deel van uit mag maken. Wij liepen een heel rondje langs het publiek en uiteindelijk werden wij naar de tribune begeleid. Het moment dat Colombia binnen liep kreeg ik echt kippenvel, dat geluid wat het publiek produceerde was echt bizar en dan met die lichten erbij. Zo onwijs mooi. Toen alle landen op hun plek zaten, werden er drie belangrijke vlaggen gehezen, toespreken gehouden waaronder die van de president van Barranquilla en hele indrukwekkende optredens gegeven met confetti en vuurwerk en maffe outfits. Het enige wat wij konden doen is wachten op Shakira!!! Uiteindelijk was het moment daar, Shakira was on stage en het voetbalveld was leeg en dat betekende dat wij het veld op mochten om naar het podium te rennen. Ik vond het maar niks want ik was bang om iedereen kwijt te raken, maar wij gingen toch. Ik liet Mientje niet los en wij zijn aardig dichtbij gekomen. Ik heb zo onwijs genoten van de drie nummers die zij zong, ze danste meer dan dat ze zong maar goed dat moet als je Shakira bent denk ik. Deze ervaring was onvergetelijk en dit neemt niemand meer van ons af. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik dit mocht en mag meemaken. Na de show was het tijd om naar huis te gaan en om te eten. Wat echt nog een dingetje zou worden aangezien alle athleten naar dezelfde campus moesten, het was sowieso al heel veel moeite om ons bus te vinden. Uiteindelijk zijn we gesplits, iedereen viel in slaap in de bus en toen wij op de campus aankwamen liep iedereen net iets harder dan normaal zodat ze eerder bij de eettent aan zouden komen. De drukte viel nog mee toen ik aankwam, dus ik heb lekker wat gegeten, ik ben gaan douchen en als een blok in slaap gevallen want vrijdag 20 juli was GAMEDAY en na zo een lange dag als de openingsday en laat thuis zijn had ik wel even wat extra uurtjes slaap nodig. Gelukkig speelde wij pas om 17:00uur, het schema is volledige veranderd dus wij speelden de eerste game tegen Dominicaanse Republiek ipv Colombia. Vrijdag ochtend hadden wij vrij vroeg ontbijt en daarna een aantal meetingen, na de meetingen ben ik nog even snel een uurtje gaan slapen. Ik was helemaal opgeladen voor de game, ik had een lichte lunch genomen en toen was het zover. Klaar maken voor de game en gaan, ik keek er zo onwijs naar uit. Ik hoopte dat Richelle de wedstrijd tegen Dominicaanse Republiek zou gooien want zij heeft sterkere spinballen dan Arnalda en ik. Wij moesten 2 en een half uur van te voren naar het veld dus wij konden de wedstrijd voor ons nog even zien. Puerto Rico tegen Cuba, was een leuke wedstrijd maar Puerto Rico won met een grote overwinning van 10-1.
Het was tijd voor ons om aan de warming up te beginnen, iedereen was positief gespannen en was echt excited voor de eerste game.
Richelle kreeg de bal dus dat betekend dat zij de game mocht beginnen, daar was ik echt blij mee. Ik had zo een goed gevoel voor de wedstrijd. Wij hebben al team keihard gevochten en echt een goede wedstrijd neergezet.
1 inning zat ons tegen en wij hebben ongeveer 8 punten op de honken achter gelaten. Wij hadden zoveel kansen om de wedstrijd ons kant op te trekken maar helaas, wij hebben de wedstrijd met 4-1 verloren maar wat ben ik trots. Iedereen was er van het begin tot einde bij, het publiek was voor ons en wij hebben alles gegeven. Ik kon niet anders dan blij zijn. Het gooien ging bij mij ook goed dus ik heb voor mijzelf de zenuwen van dit toernooi los kunnen laten. Na de game waren wij echt laat thuis omdat wij de volgende wedstrijd Colombia vs Dominicaanse Republiek nog even wilde zien, maar de bus kwam ons veel te laat halen dus toen wij na 12 uur thuis kwamen heb ik het avondeten overgeslagen. Ik ben gaan douchen en met een voldaan gevoel gaan slapen. Zaterdag 21 juli stond Mexico op het menu, een super zware tegenstander maar na de game van vrijdag avond weet ik dat wij als team er alles aan gaan doen om het Mexico niet makkelijk te maken. Voor de game deed iedereen rustig aan, de was moest gebracht en gehaald worden en ik bleef zelf gewoon nog even op bed liggen. Uiteindelijk was het game time, Arnalda ging de wedstrijd starten. Ze gooiden echt onwijs goed, in de eerste inning kreeg ze 1 homerun tegen waardoor wij 2-0 achter stonden maar wat hebben wij weer goed gespeeld. Curaçao softbal is back I guess, wij hebben 3-2 tegen Mexico gespeeld en dat had niemand gedacht. Wij hebben wederom punten op de honken achtergelaten en ik baal onwijs dat ik niet mag slaan. Ik verlies zelfs een beetje vertrouwen in mijn eigen kunnen aan slag omdat ik geen kans krijg om mijn steentje bij te dragen in het team. Maar goed ik ben hier om te gooien dus ik zorg dat ik daar klaar voor ben. Het publiek is gek op ons en iedereen is super trots en blij voor ons. Ookal hebben wij twee games verloren, het voelt als een overwinning aangezien de tegenstanders een aantal niveaus hoger spelen dan wij.
Vandaag zondag 22 juli staan Venezuela en Colombia op het progamma, een zware dag. Ik heb veel geslapen en gisteravond ben ik nog bij de dokter langs geweest voor mijn enkel en arm. Ik moest naar de dokter van Costa Rica om een echo te laten maken omdat ze wilde weten hoe ernstig het is met mijn arm, het valt mee maar na dit toernooi moet ik wel echt stoppen om een stressfactuur te voorkomen. Ik word elke dag behandeld en ik zal ook gewoon de wedstrijden gooien die ik moet gooien. Ik ben hier met 1 doel en dat is Curaçao vertegenwoordigen met dit team. Nog maar 6 dagen te gaan, het gaat zo onwijs snel. But time flies when you are having fun. En wat ben ik aan het genieten. Zodra ik op sta en buiten om mij heen kijk en al die athleten om mij heen zie word ik echt heel gelukkig. Natuurlijk ook omdat alle mannelijke athleten heerlijk afgetraind zijn, maar deze hele ervaring is zo ongelofelijk mooi!
Ik heb ervoor gekozen om de blog nu online te zetten omdat ik al in mijn vierde memo zit, als ik nog 6 dagen hierbij moet zetten weet ik niet of ik dit uberhaupt wel kan uploaden. Dus ik hoop dat jullie het leuk vonden en een beetje kunnen begrijpen wat ik hier meemaak.
In ieder geval heel erg bedankt en maak er een mooie week van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley