Never say Never! Made another amazing trip

Never say never, ik was gestopt met softbal maar blijkbaar toch nog even niet..

Zondagmiddag krijg ik op facebook een berichtje met de vraag of ik gebeld kan worden. Tuurlijk anytime, wel met whatsapp graag anders kost het me klauwen vol met geld.

Ik weet dat mijn Curaçao team op Aruba bezig is met een softbaltoernooi voor de kampioenschappen van Zuid-Amerika. Na Barranquilla had ik al gezegd, sorry guys school en werk gaat dit jaar voor, ik kom niet naar Aruba.

Lernnerth belt mij om 14:00 uur en zegt vrijwel direct 'Shanna ik wil nu een ticket voor je boeken naar Aruba, we hebben je nodig'.. mijn eerste reactie was 'Nee dat kan toch niet, ik moet gewoon werken'.. maar daarna vroeg ik gelijk wanneer ben ik weer thuis?

Binnen drie uur heb ik alles geregeld met werk en heeft hij een ticket geboekt voor maandagmiddag 12:35. Het ging zo snel en het was zo onwerkelijk. Ik had nog een avonddienst en daarna moest ik maar gauw mijn tas inpakken. Familie en vrienden ingelicht die het niet allemaal even snel geloofde, maar wel heel trots op mij zijn en erachter staan dat ik gewoon weer voor een paar dagen weg ga. Mijn lieve vriendin Shawna bracht mij maandagochtend naar het vliegveld en Marcela kwam mij ook nog even uitzwaaien. Love you girls!

Omdat het zo kort dag was kon ik niet echt stressen over hoelang ik weer in het vliegtuig moest zitten, maar mijn god wat viel het tegen. Vijf films en een paar spelletjes later kwam ik aan op Aruba.
Dit klimaat heb ik gewoon nodig in mijn leven, ik werd opgehaald door Lernnerth en Corva en zij namen mij mee naar het team die nog een wedstrijd aan het spelen was tegen Peru.
Het was zo leuk om de meiden weer te zien spelen, na de game kon ik iedereen weer knuffelen en gedag zeggen.
We zijn naar het hotel gereden, en daar deel ik een kamer met de twins Shany en Xiary die ik zo erg heb gemist en Lika. Mijn lieve Mientje die ik voor mijn gevoel ook al veel te lang niet meer had gezien. De coaches die ook erg blij waren om mij te zien. Ik begrijp best dat niet iedereen stond te springen met mijn komst aangezien ik ongetraind hierheen gevlogen word, terwijl zij allemaal hard getraind hebben. Maar goed ik ben er maar voor vier wedstrijden en daarin zal ik alles geven want ik heb. Like always.
Ik heb heerlijk geslapen ondanks dat ik wakker werd om 04:00 uur door de jetlag. Ik heb echt met mijzelf afgesproken dat ik deze paar dagen niet ga zeuren over mijn jetlag of over pijntjes die ik ongetwijfeld zal gaan krijgen. Ik ben hierheen gekomen om het team te helpen een medaille te pakken en that's it.

In de ochtend kon ik eindelijk de warmte goed voelen en het hotel bekijken met daglicht. Het is prachtig hier, het ontbijt, wat voor mij echt een late lunch was door de jetlag, was echt heerlijk. Ik heb zoveel zin om weer even op het veld te staan en te zien hoe mijn lichaam reageerd op alle bewegingen die ik moet gaan uitvoeren.

Om 13:00 uur was het zover we werden met een bus naar het veld gebracht, sorry familie en vrienden, helaas het veld zonder de livestream.. op het veld kreeg ik te horen dat ik moest starten. Mijn hart zat gelijk in mijn keel. Want jullie moeten begrijpen, ik word hier een dag van te voren, onvoorbereid naar toe gevlogen om vier games te spelen. Dan hebben ze mij blijkbaar hoog zitten als ze denken dat ik iets voor hun kan betekenen. De warming up was pittig, ik heb een hekel aan rennen dus dat heb ik thuis ook echt niet uit verveling gedaan. Daarna begon ik met losgooien, wat na een paar doorschieters steeds beter ging. De eerste game was tegen Argentinië, na drie inningen stond er zoveel spanning op mijn arm, alsof al mijn bloed in mijn arm zat en ik was ook heel duizelig dus ik ben eraf gegaan. Arnalda heeft de game goed geëindigd. Helaas hebben we wel verloren. Maar goed we hadden nog een game. De coaches vroegen of ik klaar was voor de tweede.. ik kan moeilijk nee zeggen dus we gingen weer los gooien. Ik voelde al dat mijn hele arm pijn deed, ik heb maar een aantal pillen gevraagd met de hoop dat dat beter zou worden. De tweede wedstrijd ging een stuk beter.
Ik heb vijf inningen gegooid en daarna nam Richelle het over die net uit het vliegtuig was gestapt. Deze game tegen Venezula hadden we gewonnen als een echt team. Voldaan werden wij naar huis gebracht, achterin de bus werden wat kontjes gedraaid maar ik lag al half in coma.
Thuis kregen we een bakje met eten en na het douchen ben ik maar mijn bed in gegaan. Het was hier iets over 21:00, maar voor mij al iets over 02:00. Die nacht werd ik om 03:00 en 05:30 wakker en heb ik naast mijn bed even gerekt en gestrekt. Ik moest nog twee games volhouden en daarna kon ik toegeven aan de intense pijn die ik voelde.
Na een karig ontbijt hadden we een korte meeting en daarna kreeg ik de meest pijnlijke massage ooit. Maar Neldrick, waarschijnlijk lees je dit niet, maar je bent een held. Ik was verlost van een hele boel knopen en ik kon weer wat soepeler bewegen. Na de massage ben ik nog even gaan liggen voor een half uurtje. De lunch werd op de kamer bezorgd en om 13:00 moesten wij weer beneden klaar staan om naar het veld te gaan. Ik voelde me stijf, maar goed voor twee games. De eerste game moesten wij tegen Aruba, ik heb ooit al eerder tegen dit team gegooid en zij waren niet blij dat ik er was. Het ging vier inningen heel goed, geen punten tegen, maar mijn arm werd elke inning zwaarder. Tijdens de vijfde inning nam Richelle het over. Uiteindelijk hebben we de wedstrijd met 7 punten verschil gewonnen waardoor we iets eerder klaar waren. Ik was klaar voor dit toernooi en dat voelde het goed. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat de staff zoveel vertrouwen in mij had en dat ik ook echt mijn steentje bij kon dragen met twee belangrijke wins.
Het team gaat nu voor de derde of vierde plekken spelen en als ze alles winnen kunnen ze zelfs het toernooi nog winnen. Zolang ze maar een medaille pakken, dan ben ik ontzettend trots op ze.
Woensdagavond voelde natuurlijk een beetje als vakantie, ik was met Richelle, Tsade, Mientje en de vriend van Richelle naar TacoBell gereden omdat ons avondeten niet goed was. Na TacoBell ging ik wijntjes drinken met Lernnerth en daarna heb ik ook nog een drankje met Tsade en Mientje gedaan.. ik lag voor mijn doen vrij laat in bed en ik was weer heel vroeg wakker.
De vriend van Richelle had voorgesteld om mijn laatste dag hier of het eiland te touren zodat ik nog wat van Aruba kon zien. Super lief, dus dat hebben wij gedaan. Thanks oma for being such a good person. Ik heb een geweldige dag gehad. We zijn eerst naar de vuurtoren gereden, daar zijn we ingeklomen. Prachtig uitzicht, wat foto's geschoten en daarna zijn we naar een winkeltje gereden zodat ik een badpak kon kopen zodat we konden snorkelen. Ik vond het snorkelen mooier dan op Curaçao, weer nieuwe vissen gezien en natuurlijk nog aardig bij gekleurd. Na het snorkelen zijn wij op Richelle haar aanbevelen naar de ruïnes gereden... deze weg is absoluut niet gemaakt voor auto's die gewoon op asfalt horen te rijden. Sommige stukken waren echt spannend gewoon, mijn spieren werd goed los geschud maar we hebben het gered. Het was echt een mooi gebied om doorheen te rijden en toen we eindelijk bij de ruïnes aankwamen konden we daar een biertje drinken en nog meer foto's maken. In de auto hadden we besloten om maar even naar zijn appartement te rijden zodat ik voor het vliegen nog even kon douchen en gelijk kon omkleden. Wij moesten nog iets voor Richelle halen in de stad en daar hebben wij ook gelijk geluncht. Het was zo een fijne laatste dag, ik heb toch nog heel veel van Aruba kunnen zien voor mij gevoel en daar ben ik heel dankbaar voor. Wij zijn naar het veld gereden zodat ik afscheid kon nemen van mijn team die nu bezig is met een hele belangrijke game. Ik ga ze echt weer missen, maar ik zie ze ongetwijfeld weer terug.

Ik zit nu op het vliegveld van Aruba te wachten tot ik weer terug naar Nederland word gevlogen. Ik wil Lernnerth enorm bedanken voor deze onverwachte mooie ervaring. Het team bedanken voor hun geloof in mij. En mijzelf bedanken voor mijn impulsiviteit.

Tot morgen Nederland, tot 2019 Curaçao.